من و حسنی که هرجا یادش از دل سر برون آرد

به دوش هرمژه صد شمع چشم تر برون آرد

کمینگاه دو عالم حسرتم امید آن دارم

که فیض جلوه یک اشکم نگه پرور برون آرد

زگرمیهای لعلش گر دل دریا خبرگردد

حباب آسا به لب تبخاله ازگوهر برون آرد

به صحرای قیامت قامتش گر فتنه انگیزد

به رنگ گردباد آه از دل محشر برون آرد

ز پاس ناله بر بنیاد عجز خویش می لرزم

مباد این شعله از خاکستر من سر برون آرد

که دارد زین دبستان هوس غیر از خیال من

ورق گردانی رنگی که صد دفتر برون آرد

در این محفل سراغ عشرت دیگر نمی یابم

مگر خمیازه بالد بر خود و ساغر برون آرد

به گلشن گر دهد عرض ضعیفی ناتوان او

به ناز صد رگ گل پهلوی لاغر برون آرد

ز فیض آبله دارد جنونم اوج اقبالی

که گر بر خاک ره ساید قدم افسر برون آرد

ز بحر بی کناری ناامیدی در نظر دارم

نم اشکی که غواصش سر ازگوهر برون آرد

ندامت سازکن هرجا کنی تمهید پیدایی

که بوی گل به صد چاک ازگریبان سر برون آرد

غم اسباب دنیا چیده ای بر دل از این غافل

که آخر تنگی این خانه ات از در برون آرد

به توفان حوادث چاره ها خون شدکنون صبری

به ساحل کشتی ما را مگر لنگر برون آرد

صفاها آخر از عرض هنر زنگار شد بیدل

ز غفلت تا به کی آیینه ات جوهر برون آرد